Yeniden

*kalsın lazım olur burası*

Gökyüzündeki güneşin tüm sabah boyunca cadıyı bezdirmiş olduğunu evren en sonunda fark etmiş olmalıydı ki dışarıya adımını attıktan sonraki birkaç dakika içinde yağmur bastırmıştı. Islanmaktan pek hoşlandığı söylenemezdi. Yağmurun kokusunun üzerine sinmesi pek de haz alınacak bir şey değildi sonuçta. Kaçmak için bir anda koşmaya başlamış, gideceği yönün ayaklarının seçmesine müsaade etmişti. Kısa sürede biriken, yolunun üzerinde olan küçük su birikintilerinin neredeyse hepsine basarak saat kulesine varmayı başarmıştı. Evrenin bugün onunla iyi anlaşamadığı bacaklarının geldiği halden açıkca anlaşılıyordu. Kendisini anında içeriye attı ve artık ıslanmıyor olmanın verdiği mutlulukla yağmurun dinmesi için beklemeye koyuldu. Londra daima yağmurluydu ancak sıcak havalarda aniden bastıran yağmur pek de alışık olduklarına benzemiyordu. Saat tam iki olduğunda kulak kıvrımlarına ulaşan saatin zil sesi ile nerede olduğunu tam olarak kavramıştı.

Aynı yer. Onunla ilk defa konuştuğumuz, birbirimize söz verdiğimiz yer. Yaklaşık iki senedir buraya gelmekten kaçınmıştı. Önünden geçtiği anlarda dahi kafasını kaldırıp bakmaktan geri durmuştu. O an zihninde görüntüsünün canlanmasına engel olamadı. Birisini iki yıl boyunca görmediğinizde yüzünü, neye benzediğini unuturdunuz, ama Holly bütün o süre boyunca onu düşünmemek için bir savaş vermiş olmasına rağmen ezberlediği yüz hatlarının hiçbir detayını unutmamıştı. Şampuanının kokusu, her zaman dağınık olan saçlarının görünüşünü, ona bakışlarını ve gülümsemesini hala hatırlıyordu. Bu duruma lanet etmesi gerekirdi, bir küfür savurmayı istedi de ama hatırladığı için müteşekkirdi.

Hala sıcak olan taş merdivene oturdu, dizlerini kendisine doğru çekti. Bacaklarına sıçrayan su damlaları şu an üşümesine sebebiyet veriyordu. Gözlerini gökyüzüne dikip yağmuru izlemeye koyuldu, bir an önce dinmesini umarak. Ellerini ise bacakları üzerinde gezdirerek üşümesine engel olmaya çabaladı. Gereksiz bir detay hatırladı. İlk karşılaştıklarında da yağmur yağıyordu, Holly yine ıslanmıştı ve oğlan hırkasını uzatıp ona vermişti. Yine aynı şeyin olmasını isterdi ama elbette imkansızdı.

Ruhunda birikmiş olan günahların pislikleri, göğüs kafesini yırtarcasına birer birer çıkıyordu bedeninden. Hayatını bir aziz gibi yaşamayı düşünmüyordu fakat içerisinde bulunduğu durumun şartları genç büyücüyü buna zorluyordu. Bir elin parmağını geçmeyen dostları her zamanki gibi büyücünün sağında ve solunda yerlerini almışlar, geyik yapıyorlardı. Vincent ise adeta aklını başka yerlerde gezdiriyor ortamda ne konuşulduğunu duymuyor, ilgilenmiyordu. Kulaklarına dolan sesle birlikte irkildi büyücü. Yanındaki kıza doğru kaydı bakışları. "Sence de öğle değil mi V?" Neden bahsettiği hakkında hiçbir fikri yoktu fakat cadı gülüyordu. Ciddi bir şey olmadığı için başını usulca aşağıya eğip tebessüm etmekle yetindi cadıyı geçiştirebilmek adına ama başarılı olamamıştı. "Neyin var V son zamanlarda çok durgunsun?" Cevaplamak istemediği bir soruydu bu. Aradan geçen yıllar sonunda Hogwarts'a gelmişti fakat Holly'i hala görememişti. Ne olup bittiği konusunda bir fikri yoktu ondan haber alamamıştı henüz. "Bir şey yok." Kesin ve sert bir ses tonuyla konuşan Vincent etrafındakileri ikna edemese de korkutmayı başarmıştı. "Biraz dolaşmaya gidiyorum, yalnız kalmaya ihtiyacım var." Yanındakilerden uzaklaşıp dolaşmaya başlamıştı büyücü. Bakışlarını yukarıya kaldırdığında karanlık bulutların tepesine bindiğini fark etmişti.

Adımlarını hızlandırıp sığınacak bir yer aramaya başladı. Ağaçlar onu korumazdı yılın bu zamanında. Yağmur bir anda bardaktan boşalırcasına yağmaya, büyücüyü sırılsıklam etmeye başlamıştı. Dudaklarının hizasında olan ceketini biraz daha yukarıya çekmeye çalıştı her ne kadar bir faydası olmasa da. Başını öne eğip koşar adımlarla yürümeye, bir bina yıkıntısı, yağmurdan onu koruyabilecek bir yer aramaya koyuldu. Öten saatin sesi kulaklarında çınladığında usulca başını sağa çevirdi. Anıları film şeridi gibi gözlerinin önünden geçtiğinde onları canlandırmamak adına saat kulesini görmezden gelmeye çalıştı fakat orada duran bir cadı dikkatini çekmişti. Dalga mı geçiyorsun benimle? Kollarını göğsünde birleştirerek usulca saat kulesine doğru yürüdü. Mesafe azaldıkça görüşü netleşiyordu. Bu sefer kaçmayacaktı hem yağmur bitene kadar saklanacak bir yere de ihtiyacı vardı. Yaptığı şey fazlasıyla garip geliyordu büyücüye ama başka bir seçeneği yoktu. Taş zeminin önünde durup genç cadıya bakmaya başladı. Bir şey söyleyememişti, öylece olduğu yerde bekliyor, içeriye giremiyordu.

Hayat, hep hazır olmadığınız anlarda size sürprizler yapmayı tercih ederdi. Yağmurun dinmesi için baktığı gökyüzüyle arasıyla arasına giren bedenin sahibinin kim olduğunu ilk anda çıkartamamıştı. Ona kilitlenen bakışlarla kendi gözlerini buluşturduğunda anlamıştı. Bir şey söylemek istedi, başaramadı. Her zaman bir şeyler söyleyebilen Holly'nin bu defa dili kilitlenmişti. Bir süre sadece özlediği yüze baktı. Vincent... Ne yapmalıyım ya da ne demeliyim sana? Hala içeriye adımını atmamış, ıslanmaya devam ediyordu, büyücü. Fark ettiğinde az önce kilitlenmesi hiç yaşanmamış gibi ayağa kalkıp giydiği şeyin kolundan tutup onu kendisine doğru çekti. "Saf, hasta mı olmak istiyorsun? Sana sıcak çorba yapmam, haberin olsun!" Sözlerini noktalamasının akabinde elleriyle yüzünü kapattı. Ne kadar utandığını anlamak için kızaran yanaklarına bakmak yeterliydi. Yine saçmalamayı başardım. Onun yanında hep saçmaladım zaten. Ama buna rağmen benimle kaldı ya da katlanabildiği kadar kaldı ve en sonunda gitti...

"Vincent... Özür dilerim. Gitmen gereken bir yer var mı yok mu düşünmeden çekiştirdim seni. Sırılsıklam olmuşsun." Sormak istediği yığınla soru vardı. En başta neden gittiğini öğrenmek istiyordu. Ve neden tekrar döndüğünü. Cevabını öğrenmek istemediği sorular da vardı. Sustu. O gittiğinden beri en iyi yaptığı şeyi buydu. Gitmeden önce ondan hep onunla kalmasını istediğini söylemişti ve buluşmak için sözleşmişlerdi de. Ama ne Vincent hep onunla kalmıştı, ne de verdikleri sözü yerine getirip onunla buluşmuştu. Beklemişti. Bir saat geçmiş olmasına rağmen devam etmişti. Üç saati geçmişti kararlaştırdıklarına saatin üzerinden. Ama hava kararana kadar geleceğini ummuştu. Sonuç olarak sadece beklemişti. Yağmurun dinmesi üzerine olan dileğini geri aldı. Dinmeyebilirdi, böylece Vincent onunla kalırdı belki de. Çocuklaşmaya başladığının farkında olmaksızın bu düşüncenin varlığıyla ufak bir mutluluk yaşadı. "Geri mi döndün? Hogwarts'a? Tamamen?"

Holly'nin gökyüzünü andıran gözlerine bakakalmıştı. Özellikle de yıllardır görmediği hesaba katılırsa ona daha bir farklı geliyordu. Kendisini ıslatan yağmur Holly'nin gözlerinden yağıyordu adeta. Göğsünde birleştirdiği ellerinden birini ceketin kolundan tutarak çekmişti Holly. Genç büyücünün dünyaya dönmesini sağlayan cümlesiyle birlikte tamamlamış, sırasını savmıştı. Vincent normalde de pek konuşkan değildi çok gerekli olmadıkça konuşmayı sevmezdi. Bunun üzerine genç cadının yanında olması onu daha da geriyordu. Cadının zoruyla içeriye girdiğinde artık yağmur etkilemiyordu kendisini. Buraya geldiğinden beri Holly'i görememiş olması rahatsız ediyordu onu fakat gördüğü zaman daha da rahatsız olacağını düşünememişti. Ne yapacağını ne söyleyeceğini bilemiyordu. "Ben..." Kelimeler boğazına düğümlenmişti. Ayakta duramadı, sırtını duvara yaslayıp yere oturmuştu. Dizlerini kendine doğru çekip ellerini dizlerinin üzerinden saldı. Başını öne eğmişti, Holly ile göz göze gelmekten kaçıyordu.

"E-evet... Döndüm sanırım." Zamanın neler göstereceğini bilemezdi. Derin bir nefes koyverdi. Şu ana kadar gözleri sürekli sağda solda geziniyordu. Holly'i görebilmeye çalışıyordu fakat hiç beklemediği bir yerde, hiç beklemediği bir zamanda Holly'i görmek büyücüyü biraz sarsmıştı. Buluşmaları gereken yere de gidememiş, genç cadıyı yüz üstü bırakmıştı. Onunla yüzleşmekten çekiniyordu. "Hiç değişmemişsin." Kelimeler dudaklarından döküldüğünde daha fazlasının çıkmayacağını düşünüyordu. Şu an görünmez olabilsem diye düşünmüştü içinden.

Duymak istediği cevabı aldığında yaşadığı mutluluğu tarif edebilecek bir kelime bulamamıştı ama aynı zamanda buruk da hissetmişti. Tekrar Hogwarts'ta her şeyin başladığı yerde olması eski günlere dönebilecekleri anlamına gelmiyordu en nihayetinde. Birbirlerinden uzak kaldıkları iki yıl boyunca Vincent'ın duyguları, fikirleri pek ala değişmiş olabilirdi. Holly, kendisi için bu durum geçerli miydi yoksa değil miydi ondan dahi emin değildi. Sadece onu tekrar görmenin iyi hissettirdiğini biliyordu. Erkeklerden daima nefret etmişti. Tavırları, konuşma şekilleri, sahip oldukları her şey cadının onlardan uzaklaşmasına, haz etmemesine sebep oluyordu. Vincent'ta farklı bir şeyler vardı. Teninin kokusu dahi cadıyı mest ediyordu. Daha ilk gün, Seçmen Şapka için sıra olmuş beklerken büyücünün arkasında durmuştu, tesadüfen. İlk o zaman o koku burnuna dolmuştu. Saçları o zamanlar bu denli uzun değildi ama yine de farklı görünmesini sağlamıştı. Holly'nin bir erkeği sevmesini sağlayabilecek her şey Vincent'ta vardı. Ama eskisi kadar kolay değildi hiçbir şey.

Değişmemişti, evet. Hala sessiz, pek sosyal olmayan, kendi halinde kendi doğrularıyla yaşayan biriydi. Bir ara arkadaşlar edinmeye çalışmıştı ama bu değişmesini gerektirmişti. Onlarla beraberken olduğu kişiden bir süre sonra nefret etmeye başlamıştı. Ve yapılacak en mantıklı şeyin eski haline geri dönmesi olduğuna karar vermişti. "Sen... Baktığımda iki sene önceki Vincent'ı görmüyorum gibi. Sana bakarken hem iki sene önceki Vincent'ı görüyorum hem de bir başkasını. Neler oldu?" Ne ara bu kadar uzun konuşmayı başarabilir birisi haline geldiğini hatırlamıyordu. Son cümlesinin altında birden fazla anlam yatıyordu. Büyücünün anlayıp anlamayacağından emin değildi ama yeterince uzun konuşmuştu bile. Daha fazlasını tek seferde söylemezdi. Yanakları hala utançtan ötürü kırmızıydı.

Erkeklerden nefret ediyorum...
Holly'nin başka birisiyle olan konuşmasına istemeden kulak misafiri olmuştu. Şu an bulundukları saat kulesinin önünde buluşmak için sözleşmişlerdi fakat Vincent bunu duyduktan sonra okulun koridorunda arkasına bakmadan yürüyüp gitmişti. O gün sözleştikleri yere yani saat kulesine gitmemişti. Holly'nin gidip gitmediğini bilmiyordu fakat genç cadının söylediği o söz kendisini büyücünün gözünde bitirmişti. Tam olarak bitirdi de denemezdi çünkü kendisini Holly'nin adını defterine yazmış bir şekilde bulmuştu. Abisi tarafından yakalanıp kızarıp bozarmıştı. Abisi onun sessiz, içine kapanık bir yapısı olduğunu bildiğinden bu tarz şeylerde onunla uğraşmayı seviyordu. Aradan yıllar geçtiğinde abisi Hogwarts'a tayin olmuş, Vincent ise onunla beraber okulun yolunu tutmuştu. Annesi ve babası güya Holly ile buluşacakları gün sert bir tartışmaya girmiş, akabinde de ayrılmışlardı. O günden beri ikisinin de yüzünü dahi görmek istemiyordu. Her ne kadar belli etmese de abisine karşı sevgi ve saygı duyuyordu. Zira biliyordu ki abisi onun iyi olması için elinden geleni yapıyordu.

Genç cadının dudaklarını aralamasıyla birlikte kesik bir nefes aldı. Cümle tamamlandığında ise gözleri hafifçe büyümüştü. Sakin bir insan olmasına rağmen böyle bir soru beklemiyordu. Oturduğu yerden yavaşça doğrularak üzerini silkeledi. Ceketinin tozlanmış olan uçlarını elinin tersiyle temizledi ve cadıya bir kaç adım yaklaştı. Aralarındaki mesafe kapandıkça Holly'nin yanaklarının kızardığını görebiliyordu. Ufak bir tebessümün ardından başını Holly'nin omzuna yasladı. Yağan yağmurun sesiyle karışacak şekilde çıkardı kelimeleri dudaklarından. "Bundan iki sene önce, burada, beni çok bekledin mi?" Sorusuna cevap gelmesini beklemeden kızın sorduğu soruyu cevapladı. "Seni o gün biriyle konuşurken duydum. Söylediğin şey hala kulağımda yankılanıyor fakat asıl gelmeme sebebim tam olarak bu değildi." Yutkundu. "Annem ve babam ayrıldılar, istenmeyen bazı karışık olaylar yaşandı, gelemedim, üzgünüm." Daha fazla konuşamadı. Bu kadar cümleyi ard arda kurması bile onun için rekor sayılabilecek düzeydeydi. Kafasını cadının omzundan kaldırıp bakışlarını gözlerine odakladı...

O an oradan cisimlenip kaybolmayı o kadar çok istiyordu ki bir an için büyücüyle aralarındaki mesafenin kapandığını fark edememişti. Saçlarının kokusu burnuna dolduğunda tekrar ilk anki gibi mest olduğunda hissetmişti varlığını. Peydah olan parmaklarını saçlarının arasında gezdirme arzusunu bastırmak için kafasının içinde küçük bir psikolojik savaş verdi. Sarılmamak için engel oldu kendisine. Kelimeleri işittikçe ona karşı olan öfkesi iyice diniyor, sevdiği adamı her gördüğünde boynuna atlayan sevgili kelebeği kızlardan birisi haline gelmek isteyen o ufak parça az az da olsa güçleniyordu. Ne duyduğunu merak ediyordu. En azından onun için söylemiş olabileceği herhangi bir kötü şey yoktu. O kısım şüphe getirmez bir gerçekti. Verdiği sözü tutmasına engel olabilecek ne demiş olabileceği hakkında herhangi bir fikri yoktu. Düşünmeye kalkışsa da bulabileceğinden şüpheliydi. Üzerinden geçen yedi yüzü aşkın gün onu çoktan hafızasının kara delik kısmına atmıştı. "Beklemedim dersem inanacak mısın bana?" Kaç saat orada dikilip kaldığını bilmiyordu bile. Sadece çok uzun süre geleceğine dair umudunu yitirmemişti. O zamana dair emin olduğu yegane şey buydu. "Gitmek zorunda kaldığın için özür dileme, o gün duyduğun şeyin senin için söylenmiş olduğunu düşünecek kadar salak olduğun için özür dilemelisin, Vincent."

Fazla duygusal ve sulu gözdü. Ağlayacak gibi olmuştu, hatta gözleri neredeyse dolmuştu. Birkaç saniye göz kapaklarını kapalı tutarak derin nefes aldı. Kendisine engel oldu. İlk defa bunu yapmada başarılı olabilmişti. Geçmiş ikisine pek de iyi davranmamıştı. Daha fazla öncesini eşeleyip Vincent'ın yüzünün asık durmasını istemiyordu. Bu yüzden o gün ne duyduğunu sormaktan geri durdu. Belki daha sonra... O esnada soğuk öylesine iliklerine değin işlemişti ki hafif hafif titremeye başlamıştı. "Neden geri döndüğünü sormayacağım. Şu an karşılaşmamız bile tesadüf olsa da emin olmak istediğim bir şey var. O zamanlar buradan mezun olduğumuzda dahi sadece benle olmak istediğini söylemiştin. Seninle birlikte bu da değişti mi? O zamanki hayalperest çocuklar değiliz artık, sanırım." Bazı tesadüfler gerçekten de şans eseridir, evrenin size küçük jestleridir. Ama bazıları gerçekten de evren tarafından sizin geleceğinizi şekillendirmesi için özel olarak hazırlanmışlardır. Önemlidirler. Bu tesadüfün onlardan biri olmasını umuyordu. Değilse eğer, ne yapacağını gerçekten bilmiyordu. Zira her şeyi kafasında bitirdiğini sandığı halde bir anda tekrar her şey ortaya dökülmüştü. Tekrar toplaması bir önceki kadar kolay olmayabilirdi de.

Holly'nin kendini tutamayıp olur olmadık yerde yükselen sesi bir kez daha büyücüyü azarlamak için yükselmişti. Fakat bir kaç saniye, ondan sonra genç cadı yine kendisini geriye çekip utangaçlığın dibine vurmuştu. Dış görünüşü değişmişti fakat içten içe hala iki sene önceki Holly'i görüyordu Vincent. O zamana nazaran daha aklı başındaydı, kişiliği biraz daha oturmuştu. Kulaklarına dolan ses iyiden iyiye üşüyen cadının dişlerinin birbirine vurmasıyla karışıyordu. Üzerindeki kırmızı ceketin düğmelerini çözerek çıkardı. Kıza doğru fırlattığında kendinden emin bir ses tonuyla konuştu. "Hasta olacaksın giy şunu, aptal..." Derin bir nefes koyverdikten sonra zamanı durdurmayı dilemişti. Sorulan sorular gittikçe büyücüyü zora sokuyordu. Zaman kazanması gerekiyordu fakat öyle bir durumda değillerdi şu an.

Bakışları zemindeki ıslak taşlara kaydı. Her birinin arasından geçen yağmur damlalarını izlemeye daldı. "O zamanlar ufaktık, öyle söylemiş olabilirim ama şu an senin de dediğin gibi artık eski hayalperest çocuklar değiliz." Ne ara böyle olmuşlardı? Daha dün gibi aklındaydı masumane utangaç çocuklardı sadece. İki sene onları bu kadar büyütmüş olabilir miydi? "Eskisi gibi olamayız artık..."

Oğlanın üzerine fırlattığı hırkasını itiraz etmeden giydi. Zira yeltense dahi giymesi konusunda ısrar edecek ve galip gelecekti o tartışmada. Gereği yoktu uzatmanın. Akabinde aldığı cevap ile zaten o çocuksu hevesi de tamamen kırılmıştı. Soruyu sorduğuna pişman olmuştu, çoktan. Cevabını öğrenmemesi gerekenlerden birisiydi. Merakına yenik düşmüş olmaktan nefret ediyordu. Bir bakıma reddedilmişti. Normal şartlarda bu duruma ağlardı ve muhtemelen utancından orada daha fazla duramaz, koşarak kaçardı. Elini saçlarının arasına götürüp boynunu hafifçe büktü. Gülümseye başladı, kendisini bunu yapmak için zorluyor olsa da.

"Tabii ki. Ben de öyle düşünüyorum, sadece sen hala öyle düşünüyorsan hayal kırıklığına uğramaman için sorup, ona göre haber vermek istemiştim." Aptalın tekiyim. Kaldığımız yerden devam edeceğimizi düşünecek kadar saf ve aptalım. Ellerini nereye koyacağını, nerede duracağını şaşırmıştı. Yağmurun dinmesi için dua etti sadece. Bir an önce oradan koşarak uzaklaşmayı ve onun yüzüne bir daha bakmamayı istiyordu. Gözlerini ondan kaçırdı. Duvarda yürüyen böceğe baktı bir süre. Sesini çıkarmadı, daha doğrusu çıkartamadı. Gerilmişti. Ve her gergin olduğunda tırnaklarını ısırırdı. Yine öyle yaptı. Ne kadar çocuksu göründüğüne aldırış etmeden. Yağmurun yavaş yavaş dindiğini fark ettiğinde oğlanın hırkasını çıkartıp ona geri uzattı. Zira üşüdüğünü hissediyordu. Onun yüzünden hasta olmasını istemezdi. ""Teşekkürler. Gitmem gerek, sanırım hala bekliyordur beni şey... Miranda. Tekrar karşılaşırsak iki büyümüş arkadaş olarak konuşuruz yine. Şey, görüşürüz." Keşke daha güçlü olabilseydim, Vincent. Sen sadece benimsin diyebilecek kadar güçlü biri olmayı ne kadar isterdim bilemezsin. Arkasını dönüp gitmeden evvel bir kere daha baktı, derinliğinde kaybolmayı sevdiği gözlerine. Bir de elinden geldiğince gülümsedi.

Kendisini burada nasıl bulduğu konusunda bir fikri yoktu. Yanındaki sahte yüzlerden ayrılıp kafa dinlemek, biraz temiz hava almak istemişti sadece. Ama içerisinde bulunduğu durum zihnini boşaltmak yerine daha da doldurmuş, taşırmıştı. Kafası allak bullak olmuştu ve ne yapacağını bilemiyordu. Holly'i ondan bile iyi tanıyordu. Söylediği şeyin içerdiği anlamı az çok kavramıştı içten içe tebessüm etmişti ama belli etmedi. Ortamı etkisi altına alan sessizliği Holly'nin sözleri bıçak gibi kesmişti. Avucunun içinde tuttuğu ceketinin uçları yere doğru sarkarken kızın gidişini seyredebiliyordu sadece. Arkasını dönüp kendisine bakan gözler büyücüye tesir etmişti. Saçmalama, saçmalama, aradan kaç sene geçti bırak artık... Bu zamana kadar tükürdüğünü yalamadın şimdi ne değişti Vincent?

Başını iki yana doğru sallayarak usulca araladı dudaklarını. "H-Holly ben..." Eskisi gibi olamayız demişti fakat cadının da gitmesini istemiyordu. Okula geldiğinden beri onu görmeyi beklemişti. "Özür dilerim öyle demek istememiştim. Okula geldiğimden beri seni arıyordum. Tesadüf, aramadığım zamanda karşıma çıktın." Derin bir nefes aldı cümlesini tamamlamak için. "Sadece şaşkınım seni burada görmeyi beklemiyordum. Ne söyleyeceğimi, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. İki sene öncesi olsaydı her şey daha kolay olurdu bizim için. Ama şu an..." Tamamını getirememişti. Nasıl tamamlayacağını bilmiyordu, dudakları kelimeleri dökülmesine izin vermemişti bu sefer. İki sene önce mutlu olabilirdik. Şu an olabilir miyiz? Birbirimizden daha çok uzaklaşırsak? Ya ters teperse? Ne yapmam gerekiyor... Olduğu yere oturmuş, ceketi elinden düşmüştü. Bu yaşında bu kadar yük ona fazla gelmişti.

Herhangi bir amacı yoktu ona son defa bakarken yalnız onu o şekilde hatırlamak istemişti. Nefret edebilecek bir şey bulma ümidi de vardı ama ufak da olsa uzaklaşmasına dahi sebep olabilecek bir şey bulamamıştı. Bazen sevmek için sebebe ihtiyaç duymuyorsunuz ve sonra o sevgiyi sonlandırmak istediğinizde elinizde koca bir sıfır oluyor. Keşke hep o hayalperest çocuklar olarak kalsak ve her şey daha kolay olsa.

İşittiği sözcükler mutlu olmasını sağlayabilirdi eğer Vincent'ın ne kadar zorlandığını görmüyor olsaydı. Aslında biraz da olsa mutlu etmişti bu sözcükler onu. Gerçek olduğuna inanıyordu. Büyücünün ona hiçbir zaman yalan söylemediğini düşünüyordu, eğer söylemişse de doğru olduğunu kabul ettiğini yalanlardan şikayetçi değildi. Olduğu yere çöken büyücüye yaklaştı. Dizlerini üzerine çöküp kafasını az önce onun yaptığı gibi oğlanın omzuna koydu. Sesinin titrememesi için sessiz bir dilekte bulundu. Kendini ağlamamak için zorlamış olsa da alnını oğlanın omzuyla buluşturduğu anda gözyaşları akmaya başlamıştı. "Beni üzdüğünü düşünüp gönlümü almak için bunları söylüyorsan, yaptığın hoş değil, Valentine. Sana daima inanan birini kandırmaman konusunda anlaştığımızı sanıyordum." Derin bir nefes aldı. Sesinin titremesini engellediği için Tanrı'ya müteşekkirdi.

"Ama eğer doğruysa dediklerin, kendini zorlamayı bırak. Tek başına her şeyi sırtlayamazsın, sen bile o kadar güçlü değilsin. Yardıma ihtiyacın var, benim de öyle. Belki de bu yüzden birbirimize hep ihtiyacımız varken rastlıyoruz. Sadece zamana bırak." Kafasını kaldırmadan önce birkaç saniye bekledi. Gözleri kıpkırmızıydı, sadece biraz olsun düzelmesini istiyordu. Onu o şekilde görmesi istekler listesinin sonunda dahi yer almıyordu. Tekrar onun yüzüne odaklandığında bakışlarını yüzüne çoktan bir gülümseme yerleştirmeyi başarmıştı. Hayat her ne kadar bizi dibe sürüklemek için uğraşsa da gülümsemesini silecek kadar kötü bir şeyin olmayacağına inandırmıştı kendisini. Gülümseyebildikleri sürece kurtuluşu da vardı.

Dizleri üzerinde karşısına oturan kıza baktı bir süre. Taş zeminden dolayı dizlerinin acıyacağını düşünmüştü. Kılına zarar gelmesini istemiyordu Holly'nin içten içe ama dışarıya bunu belli etmek, duvarlarını yerle bir edip bir kenara bırakmak onun için bir hayli zordu. Kendisini bildi bileli bu şekildeydi. Bir insana kendisini nasıl açabilir, nasıl ona güvenebilirdi bilemiyordu. Sevmeyi bile bilmiyordu doğru dürüst. Holly'e layık birisi olamayacağını düşünüyordu eğer birlikte olsalar bile. Omzunda hissettiği basınç dikkatini toparlamıştı. Az önceki durumun tersini yaşıyordu. Kızın söyledikleri üzerine hafif bir tebessüm yeşerdi dudaklarında. Git gide yayıldı, yerini ufak bir kahkahaya bıraktı. Göz açıp kapama süresi kadardı gülüşü daha sonra eski halini alıyordu.

Cadının söylediklerine tekrar kulak verdiğinde düşüncelere daldı. İçine kapanık olan birisi için hayat gerçekten zor oluyordu. Arkadaşları, dostları, sevgilisi bile olmamıştı. Öğretmenleri ona karşı hep acıyarak bakmıştı. Yaşadığı olayları dışarıya atamamış hep içinde biriktirmişti. "Ben... Ben yoruldum Holly. Gerçekten yorgunum artık." Gözleri hafif ıslak, suratında içten bir tebessüm ile kendisine bakıyordu genç cadı. Kızın başını sağ eliyle usulca yakalayıp göğsüne doğru götürdü. Çenesini onun canını yakmayacak şekilde cadının başına yasladı. "Üstesinden gelebilir miyim bilmiyorum. İki türlüsü de zor benim için. Seninle olmak da zor, sensiz olmak da... Ne yapacağımı bilmiyorum." Henüz kendisini birine açmak hakkındaki düşünceleri olumsuzdu. Duvarlarını yıkıp zayıf yanlarını göstermekten korkuyordu.

Az önceye kadar gitmeyi, kaçmayı kafasına koymuşken şu anda onun kanatları altında korunuyor olmak garipti. Bir o kadar da güzeldi. Hayat ona bir gün içerisinde yeterince şok yaşatmamış gibi devam ediyordu bu yaptığına. Bu şekilde onu mutlu eden şeyler olduğu sürece bir şikayeti yoktu esasen. Başını göğsüne bastıran elleriyle onu sardığı, o pozisyonda ona sarılıp uyumanın ne kadar hoş olacağını düşünmeden edemedi ama bu fikri zihninden hemen uzaklaştırdı. Dizlerinde hafif de olsa bir acı hissetmeye başlamıştı, üzerinde uzun süre durduğu için. Ama sorun değildi. O an acı veren şeylerden dahi şikayetçi olamayacak kadar huzurlu hissediyordu.

Başını hafifçe geri çekip oğlanın gözleriyle buluşturdu kendininkileri. "Eğer ikisi de zorsa, seni aynı zamanda mutlu edecek olanı seçmen mantıklı olmaz mı? Geçirdiğin o iki seneyi düşün mesela." Aklında olmayan bir şey bir anda arzuları tarafından bedeninin ele geçirilmesi ile vuku buldu. Oğlanın ince dudaklarıyla kavuşturdu kendi dudaklarını. Çok uzun değil, birkaç saniye kadar dudakları birbirlerine mühürlü kaldıktan sonra geri çekildi. "Bir de bunu düşünüp karar ver." Yanakları yine kızarmayı başarmıştı. İkisinin ilki olabilirdi bu, hatta Holly'nin ilk öpücüğü dahi olabilirdi ama küçük bir çocuk gibi habire yanaklarının kızarmasını istemiyordu. Bu durum, onunla yakınlaşmış olmaktan daha fazla utanç vericiydi.

~ Rol Oyunu Sonu ~