Elisa

-Samanyolu-

Kendimi bildim bileli… Doğduğumdan, havayı soluduğumdan, ilk gözyaşımdan, ilk doyuşumdan ve ilklerimin başlangıcından beri… İliklerimde ayazı hissettiğim, gözlerimde dalgalar oluştuğu, yüreğime can kırıkları saplandığı günden beri… Masumların ağladığı, kötülerin zafer çığlıklarını attığı, terazide adaletin kafese kapatılmış bir kuş olduğu bir evreni öğrendiğimden beri… Ve içimin en derinlerinde bir adamın filizlendiği, içimin çekildiği, neşemi kaybettiğim andan beri…

Ben, ben değilim. O oldum şu oldum köşedeki oldum beriki oldum; hatta ve hatta gökyüzü oldum sonra yerin yedi kat dibinde kaynayan ateş oldum, rüzgar oldum, yağmur oldum, adalet, iyi, kötü, demokrasi… Bilhassa şiir oldum, ötesinde sen oldum…
Bir istediğimi olamadım. Bir “ben’’ olamadım. Ben’liğimi bulamadım.
Ben’cil oldum.
Ben dediğim ne varsa hepsini “cil” denilen, kocaman bir kefeye sığdırdım.

Kendimi bildim bileli yoruldum. Karşılaşmaktan çekindiğim, karşılaştığımda kaçtığım, üstünü kapattığım ne varsa… Koşarken çok yoruldum. Yoruldukça yolda ben’i parça parça saçtım. “Cil” kesemi doldurabildiğim kadar doldurdum.
Çok ağır, bu yük çok ağır. Taşıyamıyorum.
Ben, ben değilim. Yolda bulduklarımı yanıma aldıklarımla değiştiğimden beri… Oysa ki yüküm hafifler sandım.

Şimdi gözlerimi kapıyorum. Dinleniyorum. Yorgun bir savaşçı gibi, avını parçalamış bir aslan gibi, yere düşmüş bir yağmur damlası gibi. Dünyada hatta bildiğim bilmediğim her yerde inzivaya çekilmiş her şey gibi uzun uzun dinleniyorum.
Ve dinliyorum. Arda kalanları duyabildiğim kadar tutunabildiğim kadar duyuyorum.
Evren kayıyor. Kötülüğün bir rengi yok ama tarif edemediğim bir yer beyazlanıyor, aydınlanıyor, ferahlıyor.
Ben şimdi uyuyorum. Saatler yavaşlıyor. Tıktıktık tıktık tık tık tı t…
Ben şimdi uyuyorum,
Uyuy…