sebastian.

Mesaj Sayısı : 7

Eroin'

''Seninle ilk tanıştığımda o kadar samimiydin ki bana, her kötü anımda yanımda oldun sanki en iyi arkadaşımmış gibi. Ama bilmiyordum ki o masum yüzüme attığın sahte bakışların beni tıpkı avına düşmüş bir kuş misali avlamaya çalıştığını. Bunu başardın, gençliğimi aldın daha yeni olgunluğa erişmiş ellerimden ve götürdün götürebildiğin kadar uzak diyarlara. Sen hiçbir şey kaybetmedin ancak ben her şeyimi kaybettim. O vurdum duymaz şekilde hararetlenen umudumu bile...''

'' Üzgünüm Serpil Hanım ama... Maalesef kızınızın kanındaki uyuşturucu miktarı artık kontrol edilemez duruma geldi. Korkarım ki kızınızın pek fazla bir ömrü kalmadı.'' Hastane odasının içindeki o buruk duygu, anlatılamazdı. Bir anne kızının kendinden önce öleceğini hissediyordu artık vücudunun her noktasında. Kızını daha çocukken masa başında oynarken hatırlayan bu zavallı kadın, aynı şekilde kızının ölümünü de pek yakında tadacaktı. Gözlerinin buruşmuş perçeminden göz yaşlarını akıtmaya başladı. Doktora bir cevap vermesi gerekti ancak o, hissetme duygusunu bir anda kaybetmiş gibi olduğu yerde sadece bekliyordu. Buruşmuş elini göz yaşlarını silmek için çeperlerine doğru getirdi. Ancak ani bir el hareketi bile yorgun ve bitkin düşen vücudu için büyük bir depremdi. Bu depreme saldı kendini umursuzca. Salsaydı da daha ne kadar kayıp verdirebilirdi ki bu kadına? Bu kadın depremin en şiddetlisini şuan hissediyordu tam kalbinde. Elini arkadaki şifoniyere atmak istedi, ama ulaşamadı. Mermer zemine alaşağı oldu bir anda. Kırk yıllık bir çınar hiç olmadığı kadar şiddetli bir sonbahar geçiriyordu. Rüzgar acımasızca tokatlıyordu dallarına tutunmaya çalışan yaprakları. Bu sonbahar onun sonu mu olacaktı ki?

Gözlerini açtığında Selin'in yanındaki yataktaydı. Pencerenin açık kalan kısmından gözüne vuran mehtap, yüzündeki buruşuklukları belirginleştirdi. Yataktan doğruldu ve sağındaki şifoniyer de bulanan sürahiden kendine bir bardak su koydu. Bu bardağı taşımak bile güçsüzleşmiş ve acılar çeken vücuduna çok ağır gelmekteydi. Desenli bardağı elleri titrek bir şekilde ağzına götürdü. Kurumuş dudaklarından içmeye çalıştı. Yapamıyordu, boğazında sanki bir ağ örülüydü. Bardağı tekrardan şifoniyere bıraktı. Üstüne serilen mavi pikeyi eliyle itti. Ayağa kalkmak için doğruldu ama çok yorgundu. Bıraktı kendini yatağa tekrardan, bıraktı ki düzelsin artık hissiyatı. Hepsi bir rüyaymış gibi geçsin gözlerini kapatıp açınca. Ancak hayat cezalandırmayı sevdiği gibi Serpil'i de acımasızca cezalandırıyordu. Onu belki de iyi bir anne olamadığı için sürükledi sanki bir kum tanesi gibi bu yollara. Ama bu haksız bir eleştiri olurdu. O Selin'i her zaman korumaya çalıştı dışarıdan. Her ne kadar biraz geniş bir anne olsa da o, Selin için canını bilene ortaya koymaya hazırdı. O bunu istememişti masum hayatında. O sadece kızının mutluluğunu isterdi her anne gibi. Ama kızının yanlış seçimleri onuda tıpkı farklı karelerde olan iki fotoğrafmış gibi aynı kağıt üstüne çıkarttı; ikisi de acı çekiyordu eroinin elinde.

Serpil pencere önünde ağlamalı gözlerle sanki onun duygularını hissedermiş gibi havayı karartan gökyüzüne bakıyordu. Gökyüzü de farkındaydı bir annenin yüreğinin paramparça olduğunun. Arkasında kızı yaşam ile ölüm arasında gidip gelirken o maalesef sadece durmakla yetinebiliyordu istemsizce. Elinden bir şey gelmiyordu, yapamazdı zaten. ''Anneciğim.''. Serpil pencereden hışımla odaya döndü. Kızının morarmış göz altlarına sevinçle baktı. Belki de bir anne için en acınası duyguydu bu. Selin'in yanına gitti hemen. O masum gözleri nasıl olur da bu kadar sönük kalırdı? Yavrusu günbegün ölüme yaklaşırken o nasıl yaşayabilirdi? Selin annesinin içerlenmiş gözlerine uzun uzun bakmak istiyordu, oda farkındaydı son günleri olduğunun. Konuşmak da istiyordu, ama gücü tükenmişti artık. Kalbi bilene zor atıyordu yaşamak için. Annesine eliyle sürahiyi işaret etti. Serpil kızının arkasına diğer yataktaki yastığı da yerleştirdi. Son zamanlarında kızını böyle dik görmek onu her ne kadar güçlü hissettirse de kızının öleceğini bilmek onu yerden yere vuruyordu acımasızca. Sürahiden daha yeni kendi içtiği bardağa biraz su koydu. Eliyle kafasını desteklerken bir yandan da ağzına suyu götürüyordu. Çaresizlik her hareketlerinden çığlık çığlık bağıran bu iki bayanın birlikte son zamanlarıydı artık. Selin annesinin elini iteledi. Bu, yeteri kadar su içtiğini anlatmak içindi.''Her şeyin farkındayım anne. Seninle son kez anne-kız gibi konuşmak istiyorum.''

Selin annesiyle doktor arasında geçen konuşmayı duymuştu oysaki, o da gençliğinin baharında hayata veda ettiğini, o çok istediği gelinliği giyemeceğini anlamıştı. Belkide bir genç kızın en büyük arzusuydu gelinlikler içine girmek. Selin için maalesef arzuların sonuydu bu günler. Kızıl saçlarını arkaya doğru iteledi ve annesinin yanağına kuru dudaklarıyla bir öpücük kondurdu. Onu etkilemek istemiyordu, çünkü son anlarında annesi çok daha üzgündü. Yanlış bir şey yapması ihtimal meselesiydi. Bir anne kızının öleceğini bile bile neler yapmazdı ki? Annesinin gözlerinden süzülen göz yaşlarını eliyle sildi. Pencereden gökyüzünün karanlığına şöylece bir baktı. Artık o gökyüzünün ta kendisi olacaktı oysaki. Arkasındaki yastığa uzandı. ''Biliyorum anne, ben çok yanlış bir şey yaptım. Bu yanlışım yüzünden seni de cezalandırdım. Ben gençliğimi, sen ise her şeyini kaybettin anne. Çok üzgünüm anneciğim çok...'' derken kalp atışı çoktan durmuştu genç kızın. Ruhu gökyüzüne doğru yol almış, bedeni ise artık ceset damgasını almıştı fütursuzca. Belki de bir annenin çığlığı ilk defa cennetten bu kadar gür duyuldu. Bir anne yavrusunu kaybetti güçsüz kolları arasında.

Rp puanınız 87, keyifli roller.