xanthe

“Bu gece seni öyle düşledim ki
Dışında kaldım aklımın
Nefesim
İçimdeki düğümlere takıldı
Aramak yerine yalnızlığını
Arkanda bıraktığın
Gölgene takıldım
Ve ben her soluğuma
Geç kaldım
Nefesimi yitirdim
Her adımında…”

Dizelerini karaladı tüy kalemi ile dedesinden kalma deri, saman kağıdından yapılmış defterine. Gece ona diğer hayatında asla buluşamadığı, deli gibi aşık olduğu kadını her seferinde hatırlatıyordu. Şimdi ise genç büyücünün kalbi o kadının ruhu ile şekil almıştı sanki. Her seferinde bir cadı yanına yaklaşsa sorguluyordu cadının gözlerinin derinliklerini, dudaklarının biçimini, imalı sözlerini. Kahverengi gözleri cadının görüntüsünü yansıtıyordu, kalbini karanlık hücrede esir eden iblislere. Bir gün doğru kişiyi bulduğunda salıverecekler, bilincini kazandığından beri tutsak olan kalbini. Dominic o günün gelmesini o kadar çok istiyordu ki. Lanetlenmiş kalbindeki düş kanamasının durması için her gün tanrıya dua ediyordu. Belki tanrı duymasa bile onu Aziz Valentine duyabilirdi. Geçmişte kalan parçasını ona geri getirebilir, hiç tanışmadığı fakat aşık olduğu kadını onun kollarına verebilirdi.

Gözlerini sararmış sayfalara çevirdiğinde birbirinden farklı cümleler yazdığını gördü. Dominic kendini aciz kalbine o kadar kaptırmıştı ki ne yazdığının farkında bile değildi. Dikkatini çeken tek şey yazdığı son sözler olmuştu. “Ve kum saati gibi tek bir yöne akacağım hep, ters çevrildiğimde yeniden yalnızlığa...” Diğerlerine göre daha fazla arkadaşı, onu her zaman sevecek bir aileye sahipti. Bu Dominic’i hiçbir zaman memnun etmiyordu. Bir yerlerde dans eden belki şarkı söyleyen belki de şuanda ölümle karşılaşan kadını yanında yoktu. Ölüm. Daha kaç kez yaşaması gerekiyordu bu gözlerinde sakladığı korkuyu. Bir sonraki hayatına kadar bekleyemezdi büyücü. Yorgun düşmeye başlamış, esir kalbini avutmaktan sıkılmıştı. Bunun bir sonu olmalıydı durmadan ona asla yaşamadığı anıları hatırlatan gece gibi. Sorsaydı eğer sonunu, kahinler akıllarını yitirirlerdi.

Bir kızın sahip olabileceği narin, ince parmakları ile defterini yavaşça kapattı. Bu gece hiç bitmeyecek, dolunay hiç gözlerinin önünden gitmeyecek gibiydi. Defterini yatağının altına itinayla sakladı. Üzerine kalın ceketini ve atkısını geçirerek onu düşüncelerinden arındıran –tıpkı uzak doğuda yakılan tütsüler gibi- göle doğru harekete geçti. Sessiz ve hızlı adımları ile bir hayalet gibi süzüldü koridorlardan. Bahçeye ulaştığında keskin soğuk bir tokat gibi çarpıştı yüzüne genç büyücünün. Daha şimdiden kanı çekilmiş gibi dudakları morarmaya başlamıştı. Soğuk, bedenini ele geçirirken düşüncelerinden yavaş yavaş sıyrılıyordu. Yeşil çimenlerin üzerinde erimeyen, buz tutmaya başlamış kar kütleleri adımlarını engelliyordu. Görüş alanını genişleterek ileri doğru baktığında gecenin rahat bırakmadığı birinin daha olduğunu fark etti. Gördüğü cadı göl kenarında bir müddet bekliyordu. Kıyıdan esen rüzgar pelerininin başlığının düşmesine neden olmuştu. Dalgalanan kahverengi saçları ve yan profili ay ışığında ayırt edilebiliyordu. Dudakları ayrık bir şekilde nefes alıyor, gölün büyüsüne kapılıyordu. Hiç düşünmeden göle doğru ilerlemeye başladı. Cadı transa geçmişçesine sadece ileri doğru bakıyordu. Dominic önce fısıldadı adını “Lana”. Bu Lana’ydı. “Ben yüzemem. Uzun bir hikayesi var elbette. Dinlemek istersen eğer…” Genç cadının sözleri Dominic’in kulaklarında yankılandı. Lana yüzme bilmiyorsa gölde ne işi vardı. Ona biraz daha yaklaşmaya karar kıldı. Yoksa cadı daha önce söylediklerini uydurmuş muydu ?

Spoiler:

Rp puanınız 95, keyifli roller.