Judith.

“Küçük kızın masum ve çocuksu havasına kolayca kandı. Kız gözlendiğini düşünmeden olabildiğince sıcak ve istekli davrandı. Adama gelince, gözünü deliğe yapıştırmış, hazzını onu şaşırtan olaylarda arar gibiydi. ‘Ah! Ne gösteri ama!’ diyordu zaman zaman… Bu kızın ne kadar güzel kalçaları var; herif de ne güzel öpüşüyor ama!”

Yüzüstü çimenlere uzanmış kitap okuyordu. Marquis de Sade, Sodom. Kitaba kendini o kadar kaptırmıştı ki çimenlerin üzerinde dolaşan parmakları otları koparıp parçalamaya çalışmayacak kadar uysaldı. Bir yandan bu adamın ahlak üzerine uç felsefesini kendi hayatı üzerinden anlamlandırmaya çalışırken bir yandan da Sihir Tarihi profesörüne söyleniyordu. Bu sene bu dersten çakacak gibi görünüyordu – diğer dört ders gibi - . Eğer dersleri Marquis de Sade anlatıyor olsa anlayacağına emindi. Emin olduğu bir diğer şeyse böyle bir durumda derslerin çıplak geçeceğiydi. Dudakları hınzır bir gülümsemeyle genişledi. Merlin hiç osurmuyormuş gibi davranılan bu resmi derslerden gerçekten nefret ediyordu. Nefret ettiği bir başka şey de tam düşünceler silsilesi içinde kitap okurken güneş ışığına mani olan sinir bozucu prenseslerdi. Bunların bir tanesi şuan tam tepesindeydi.

Okuduğu sayfayı kaybetmemek için kitabı açık bir şekilde çimenlerin üzerine koydu. Dirseklerinin üzerinde doğrulup davetsiz misafirinin kim olduğuna bakmak üzere başını kaldırdı. Güneşle kamaşan gözleri istemsizce kısıldı. Judith de son bir çabayla başının üzerinde duran yuvarlak camlı güneş gözlüğünü gözüne indirdi. Güneş geri plana geçip, koyu renk camların arkasından mavi gözleri misafirinin kimliğini seçince ağzından çıkan hoşnutsuz homurtuya engel olamadı. Kumral saçları, neredeyse boğazına kadar iliklenmiş tertemiz gömleğiyle Gryffindor’lu Lucy Wischang sevdiği bir insan değildi. Hatta onu görmek için girdiği güneş gözlüğünü takma gibi ufak çabaya değecek bir insan bile değildi. En önemlisi ikisinin konuşabilecekleri bir ortak noktalarının hiçbir zaman olmamış olmasıydı. Bunu kendisi de biliyor olmalıydı. Son altı senedir birbirlerine gösterdikleri davranışlar bunun bilincinde olduklarının en önemli göstergesiydi. Fakat Lucy bütün bunların farkında değilmişcesine tedirginlikle çekiştirdiği kumral saçlarıyla önünde dikilmeye devam ediyordu.’Gryffindor’lu ineklerden nefret ediyorum.’ Diye düşündü Judith. Ve bu düşünceyi yürürlüğe koymak ister gibi gözlüğünü saçlarının arasındaki yerine geri yollayıp kitabını önüne çekti. Başını tekrar okumaya başladığı sayfadan kaldırmadan yapay olduğu çok bariz bir tatlılıkla “Heey, Lucy! Seni görmek ne kadar güzel, şimdi neden gidip başka yerde dikilmeyi denemiyorsun?” dedi. Fakat kız bir şey söyleyecekmiş gibi başında sessizce dikilmeye devam ediyordu. Aslında tamamen tepkisiz sayılmazdı. Normalde de yeterince zavallı gözükmüyormuş gibi çişi varmışcasına sallanıyordu. Bu rahatsızlık verici durum yüzünden okuduğu ilk cümleyi bile kafasında toparlayamamıştı. Bu durumdan kendisini kurtarmak için etkinliğini yarım bırakmaya karar verdi. Kaldığı sayfanın kenarını katlarken “Ne var? Ah, Tanrım. Altına işemeyeceksin değil mi?” diye sordu. Ayağa kalkıp kızın karşısına dikildiğinde kız tuhaf bir şekilde heyecanlandı. Söze girmek için titrek ve uzun süredir konuşmamaktan oluşan çatlak bir sesle “Blakjack…” dedi. Judith her zaman arkadaşı olmayan ya da en azından herhangi bir sempati kırıntısına sahip olmayan insanların kendisine lakabıyla seslenmesinden nefret etmişti. Kız da bunu Judith’in yüzünden fark etmiş olmalıydı ki “Yani, şey, Greyjack.” Diyerek düzeltme ihtiyacı hissetti. Lucy Judith’in gözünde her zaman tuhaf biri olmuştu ama hiç teyzesi gibi takıntılı bir sosyopat haline geldiğini fark etmemişti. Düz ineklikten bu aşamaya gelmek için bol bol ot tüketmiş olması gerekiyordu. Lucy sanki bu cümlesini doğrulamak istiyormuş gibi ağzından baklayı çıkardı. “Ben, sende, yani hiç ot var mı?” Judith’in boş bakışları hiddetli bir parıltıyla doldu. Dudakları aralandı ve sinirli bir şekilde kızın üzerine doğru birkaç adım gelerek “Sence ben torbacıya falan mı benziyorum?” diye sordu. Kız biraz korkmuştu. Fakat nedense kaçıp gitmek yerine Judith’in suyuna giden birkaç şey mırıldandı. Judith onun söylediği hiçbir şeye kulak asmadan sesini yükseltmeye devam etti. “Sence ben lanet olası, siktiğimin torbacısı mıyım? HA?!” Kız hala kendisini yanlış anladığıyla ilgili bir şeyler geveliyor ve daha fazla sallanarak Judith’in tahammül sınırlarını zorluyordu. Gerçekten çok tuhaf insan tanımıştı ama bu kızın üzerindeki eziklikle adam gibi bir kavga bile çıkmazdı. Eğer bu gerizekalı kızın iddeası birazcık bile yayılırsa eşyaları aranırdı ki, şuan sandığında bir günde tüketemeyeceği ya da yok etmeye kıyamayacağı kadar mal vardı. Tabi çoktan dedikodu yayılmadıysa…

Bu kız yeterince bozulan asabının sınırlarını o kadar zorluyordu ki kızın omuzuna sert bir şekilde çarparak ilerlemeye başladı. Bu sert vuruş kızın dengesini bozdu ama yere düşmedi. Bununla beraber peşinden ayrılmak gibi bir çabası da yok gibi görünüyordu. Yumuşak toprakta topuklu ayakkabılarıyla savsak adımlar atarak kendisine yetişmeye çalışırken yavru bir penguene benziyordu. Bir yandan da yalvarıyordu. “Lütfen, kronik baş ağrılarım var.”, “Git ve seviş bok kafalı.” Dönüp onun çilli, tatlı burnuna bir yumruk çakıp tanınmayacak bir hale getirse bundan gerçekten büyük bir keyif alırdı. Fakat böyle bir kavgayla yönetime çıkarsa kesinlikle mesele sandığındaki ota kadar ilerlerdi. Bu yüzden kendisini rahatlatacak, zihninden ve şu kızdan kurtaracak birini aramaya koyuldu. Lucy gereksiz bir ısrara sahip olabilirdi ama inek öğrencilerdendi ve bir şahidin önünde okul yasalarını çiğneyecek herhangi bir madde istemeye götü yemezdi.

Mavi gözleri bahçedeki insan kalabalığının üzerindeki gezintisini sona erdirdi. Kurtarıcısını bulmuştu. Quentin, nam-ı diğer Q. Judith onu olumlu ve olumsuz diye iki kategoride onlarca kelimeyle tanımlayabilirdi. Fakat ilk kez bunlardan birisi ‘kahraman’ oluyordu. Cadının yüzü keyifli bir gülüşle aydınlandı. Sağ eliyle tuttuğu kitabı koltuğunun altına sıkıştırıp boşalan eliyle gözlüğünü tekrar gözlerine indirdi. Keyfi sevdiği birini görmenin verdiği mutlulukla yerine gelmişti. Öyle ki arkasından gelen kızın söyledikleri artık anlamsız birer homurtu gibi geliyordu. Tipik Judith, parlayıp hemen sönmüştü. Q ve rüzgarla dağılan saçlarının arasında beş metre civarı kısa bir ara kaldığında takipçisine “Kaybol!” diyerek son cevabını verdi. Bu cevabı duyan yalnızca Lucy değildi. Aynı zamanda Q da Judith’in tanıdık sesini duymuş ve sesin geldiği yöne doğru dönmüştü. Kendisine doğru birkaç adım atan genç büyücünün yanağına bir öpücük kondurdu. Her kahraman kurtarıcısı tarafından ödüllendirilirdi. En azından Marvel ve DC serilerinde. “Bugün benim kahramanımsın.” dedi yalnız onun duyabileceği kısık bir sesle. Q. neredeyse bir-iki saat önce Muggle Bilimleri dersinde beraber olduğu kızın ne ara kahramanı olduğunu anlayamamış gibi görünüyordu. Yine de yüksek sesle bir itiraz dile getirmedi. Judith meseleyi daha anlaşılır kılmak için eliyle arka bahçede ilerleyen kumral kızı işaret edip “Bu okulda bütün tuhaf karılar beni torbacı sanıyor.” diye açıklama yaptı.

RP Puanınız 90.
AteşOku RPG'ye Hoşgeldiniz. Keyifli roller dileriz.

» Judith.
» Judith.